این فرموده رسول الله بود برای وصف
ابوذرغفاری در هنگامی که شترش دیگر یارای کشیدنش را نداشت واو شتر راه رها کرد و
پیاده به سپاه سختی ها یا جیش العسرت رسید.
حتی آب گوارایی راهم که در میان راه
پیدا کرده بود ننوشید به این امید که ابتدا رسول الله از
آن آب بنوشد.
در مقابل این همه صداقت و کرامت
افرادی هم بودند که اصحاب عقبه نام گرفتند .
آن ها می خواستند که پیامبراسلام را
از بین ببرند.
ماجرای حمله ناقص آن ها دور از چشم
سپاه اسلام برای رم دادن شتر پیامبر به قصد قتل ایشان را از زبان شیرین دکتر محمد
ابراهیم ضرابیها خواهیم شنید:
و در آنجا غبار برمی انگیزند و همه را در میان می گیرند.
وقتی مرد عربی ناشناس خدمت رسول الله رسید و خبر از جمعیت دوازه هزار نفره ایی داد که تیغ های آهخته خود را برای خیال خام غلبه بر مسلمانان از نیام کشیده اند هرگز کسی نمی دانست که این مردم عجیب که در میان کوه هایی از شن های روان به هم می لولند چه کسانی هستند.
اگر حضرت رسول (ص) برای بار اول کسی را که مستحق و توانا بود برای سرکوب این قوم عجیب می فرستاد.
فردای آن روز هرکس از مدعیان ادعای انجامش را سر می داد.
اما پیامبر (ص) مدعیان را با ترتیب ادعا و طوری که شاید مردم به این آزمون جدی و سخت به چشم عبرت بنگرند به سمت ذات السلاسل فرستاد.
هرسه بار که مدعیان رفتند تنها شکست به بار آورده و هزیمت کردند حتی مکارترین آدم ها (یعنی عمروعاص).
اما درنهایت زمان اثبات برتری خدادادی مردی رسید که دستار زرد رنگش به تنهایی کار لشکری را انجام می داد.
کسی که مادرش او را شیر نترس لقب داده بود.
کسی که فرار نبود بلکه کرار بود.
جزئیات این داستان زیبا را از زبان استادمحمد ابراهیم ضرابیها بشنویم.
